De tandemfactor.

Dit verslag begint en eindigt in plaatsen met een hoge tandemfactor. Daar tussenin doen we een stukje met de bus, fietsen we China uit en moeten we wennen aan een nieuw land, Vietnam.
Gefietste route: Guilin, Yangshuo, dagtripjes rond Yangshuo, met de bus naar Nanning en verder fietsen naar Datang, Fangcheng, Tra Co (bij Mong Cai), Dam Ha, Cam Pha, Cat Ba.


In Guilin heb ik een mooie plek voor fiets onderhoud. De kettingen puilen uit van het vet en moeten weer eens gespannen worden. Het is altijd weer afwachten hoe lang de boel schoon blijft. Een buitje en de boel zit weer onder de troep en als er geen buitje valt dan komt de sproei auto wel langs die het wegdek nat houdt om het stof te beperken. Of te wel onze fietsen zijn altijd vies in China!


Boekwinkel in Guillin. Overal zitten Chinezen op de grond boeken te lezen, soms om te kijken of het interessant is om het boek te kopen, maar er worden ook complete boeken in de winkel gelezen.


Op weg naar Yangshuo, een mooie route met onderweg zicht op de beroemde karstbergen.


Indrukwekkend fietsen.


Nog meer karst.


Even een slok water voor we Yangshuo inrijden. Oeps, wat beweegt daar op een meter afstand van ons?


Yangshuo is een van de highlights van China. Dat betekent veel, heel veel toeristen. Binnen een kwartier hebben we meer westerlingen gezien dan gedurende de rest van onze reis. Maar dat betekent ook dat we een keertje iets anders kunnen eten, er is een Indier in Yangshuo, smullen. Ze hebben zelfs yoghurt zonder suiker, die nemen we mee voor 'thuis'.


'Oude bekenden' in Yangshuo!
We overnachten op een schitterende plek 4 km buiten Yangshuo, midden tussen de karstbergen. Het guesthouse Outside Inn, is van een Nederlandse eigenaar, dus we kunnen zelfs Nederlands praten.
Helemaal leuk is dat Nora en Michael, de 2 Zwitserse fietsers, waarmee we 10 dagen in Kyrgyzstan hebben gefietst, ook in Yangshuo zijn! Na 2 maanden ontmoeten we elkaar hier dus weer, een bijzonder hartelijk weerzien. We zijn beide bijna 2 maanden in China geweest, deels op hele verschillende plekken, en kunnen nu onze ervaringen delen.


We blijven een aantal dagen in Yangshuo en maken dagtochten in dit schitterende landschap.


Het weer is wat heiig, dus gaan we wat experimenteren met onze camera.


Hout sprokkelen voor het koken.


'Ancient town', waar dan? Het oude vrouwtje loopt voor ons uit de berg op. We hebben geen idee waar we heengaan, maar volgen haar gedwee. Eindelijk zien we oude vervallen huizen, die overgroeid zijn met groen. Tja, eigenlijk zien we dit in China veel vaker. Het hele dorp is naar de weg verplaatst, veel handiger qua transport.


We fietsen leuke kleine weggetjes en krijgen geen genoeg van de karstbergen.


Dit zijn de karstbergen die op het biljet van 20 Yuan staan. Een drukke plek, want elke Chinees wil met die bergen op de foto.


Bezoek van een onschuldige kikker. Nora en Michael hebben wel wat spannender bezoek. Als ze terugkomen van de 'reunie' met ons zien ze in de eetzaal van hun guesthouse een jonge cobra. De slangenman van het dorp mept het beest eenvoudig dood.


Geen commentaar, inmiddels weten jullie wel wat dit zijn!


Een andere manier om van de karstbergen te genieten. De Chinezen laten zich op een bamboe boot vervoeren. Gezellig met z'n allen dobberen. Nu is het nog betrekkelijk rustig, maar in het hoogseizoen en in de beruchte oktoberweek, als iedere Chinees vrij heeft en erop uittrekt, zal de rivier helemaal vol liggen met bamboeboten.


Ons Guesthouse Outside Inn in Yangshuo. De eerste Nederlandse eigenaar is hier begonnen met het huren en opknappen van een paar boeren gebouwtjes. De Chinezen verklaarden hem allemaal voor gek. Het guesthouse loopt goed en er zijn inmiddels al meer guesthouses buiten de stad. Een aantal met Westerse eigenaars, maar nu ook al met Chinese eigenaars, want Chinezen zijn meesters in het kopieren.
Tijdens het eten wordt er muziek van Camel gedraaid, een verademing, maar ook een vreemde gewaarwording. Wij horen vrijwel nooit westerse muziek in China, laat staan Camel. Als we dit later ter sprake brengen bij Ronald, de inmiddels tweede Nederlandse eigenaar, wordt hij helemaal enthousiast, zijn dag kan niet meer stuk. Ronald is Camel fan en hij heeft zijn Chinese personeel zo goed opgevoed dat ze dus zelfs Camel draaien als hij er niet is. Maar het kan nog beter: hij wordt helemaal blij als zijn Chinese personeel Camel deuntjes neuriet. (Wikipedia: Camel are an English progressive rock band formed in 1971. Led by founding member Andrew Latimer, they have produced 14 original studio albums).


Met de bus van Yangshuo naar Nanning. Ons Chinese visum loopt bijna af, dus we moeten een stukje met de bus. De fietsen op deze manier in de bus hebben we vaker gedaan, maar we knijpen hem wel. Op de Chinese snelweg schudt en trilt de bus enorm. Gaan de fietsen dit overleven? Wederom, geen probleem. In Nanning fietsen we zonder problemen het busstation uit.
Vanuit de bus zien we veel smalle goede weggetjes, die op geen enkele kaart staan. Dus als de hoofdwegen echt vol raken zijn er nog genoeg alternatieven.


Met de stadsbus naar het Vietnamees consulaat. De bus in Nanning kost altijd 2 Yuan, 24 eurocent, ongeacht hoe ver je reist. 's Ochtends de paspoorten ingeleverd en om 5 uur halen we ze weer op, nu met een Vietnamees visum erin voor 3 maanden, multi entry. Lekker relaxed, op deze manier kunnen we na China alle kanten op.


De fiets is vrijwel verdwenen uit China, er rijden enorme stromen elektro scooters in Nanning, gelukkig nog wel op een speciale baan. Oversteken is lastig.


Het Chinese platteland, altijd een verademing na een grote stad.


Vanuit Nanning nemen we een klein weggetje naar een of andere 'Scenic spot'. Het is voor ons een raadsel waarom dit weggetje zo goed wordt schoongehouden. Is het bezigheidstherapie voor Chinese vrouwen, de competitie voor de schoonste weg van China of toch wat anders? Zo heb je in China altijd wel wat om je over te verbazen, te praten of te overdenken.
Een klein weggetje levert ook weer zoekwerk op; van te voren met Google maps en onderweg vragen, want er zijn geen richting aanwijzers. Vragen levert niet altijd het gewenste resultaat op. Het halve dorp, inclusief de politie, geeft aan dat we 5 km terug moeten. Eigenwijs als we zijn gaan we toch door en gelukkig de brug is er! Eenmaal over de brug wijst iedereen wel de goede kant op. De snelste route voor auto en fiets kan verschillen. We kunnen het beter aan iemand op een brommer vragen dan aan een automobilist is onze ervaring.


De meeste mensen hebben vaak 1 waterbuffel die ze netjes uitlaten.


Cactus plantage, de vruchten van deze cactussen worden gegeten. Een ideaal fietsgebied, tenminste als je de juiste bandenmaat hebt. Nieuwe buitenbanden met allerlei profielen in overvloed beschikbaar.


Hotelreceptie; in China kun je slapend rijk worden! Nou ja rijk, in elk geval word je niet moe van je werk.


Zo worden de kleine kinderen gedragen. Er zijn bijna geen kinderwagens en buggies, alleen in de grote steden zien we die af en toe. De kinderen hangen vaak als aapjes op de rug van hun ouders of grootouders. De opa's en oma's doen een groot deel van de opvoeding en geven de oude tradities door aan hun kleinkinderen. Zo blijven de Chinezen steeds een generatie achterlopen waardoor veranderingen in China langzamer gaan.


Datang, een kleine stad waar we weer een echte bezienswaardigheid zijn. Kinderen lopen hele stukken met ons mee, iedereen staart ons aan. De mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam. De mevrouw van het eettentje loopt met ons mee naar de markt, we willen namelijk graag bonen en courgette eten en die heeft ze niet. Op de markt liggen ze wel, klantvriendelijkheid in China!


Eettentje in Datang, de brommers komen hier gewoon binnenrijden. Wat extra uitlaatkruiden over ons eten. Ook Mao hangt hier nog aan de muur, doorboord door wat stopcontacten.


Onze badkamer bestaat dit keer uit een hurkplee met daarboven de douche en een kraantje met daaronder een emmer. De douche boven de hurkplee hebben we veel vaker in China en is best efficient. Na het douchen heb je direct een schone plee. Het is alleen opletten tijdens het douchen dat je de zeep niet laat vallen.


Elk stukje grond in China wordt bebouwd, zelfs het stukje vlak naast de weg.


De grens overgang tussen China en Vietnam. Deze wordt veel gebruikt voor handelaren te voet, veel Chinese 'zooi' gaat naar Vietnam.
Na 59 dagen verlaten we China. China, we hebben er van genoten! Aan de buitenkant is China mooi en vriendelijk, de binnenkant zie je vrijwel niet. Daarvoor moet je echt met de Chinezen kunnen praten en communiceren is moeilijk als je geen Chinees spreekt. Remco en een aantal engelsprekende Chinezen hebben ons wat van die binnenkant laten zien en dat is af en toe best schrikken.
We hebben lekker gegeten in China, maar wat er in het eten zit, we weten het niet. Te vaak zie je Chinezen met een gifspuit op de rug en winkeltjes vol met chemicalien.
Met dieren gaan de Chinezen ook heel anders om. Onlangs hoorden we van iemand dat als de pandaberen buiten China niet zo geliefd zouden zijn, dan hadden de Chinezen ze allemaal allang opgegeten, met huid en haar.
We hebben veel nieuwe grote gebouwen en indrukwekkende snelwegen met veel viaducten en tunnels gezien. De gebouwen staan leeg, want de mensen kunnen ze niet betalen en de snelwegen zijn ook vrijwel leeg. Wie betaalt dat allemaal en wie wordt er beter van, stort de hele boel binnenkort in elkaar? Met de hele boel bedoelen we niet alleen de bouwwerken van slechte kwaliteit, maar ook de economie! Duidelijk is wel dat er maar een klein aantal mensen belang heeft bij die grote projecten. Het grootste deel van de Chinese bevolking deelt niet in al die luxe.


We gaan naar de bank om onze Yuans naar Dongs te wisselen. De bankbediende neemt ons mee naar een wisselvrouwtje op de hoek van de straat. Hij helpt mee met de transactie en we krijgen een goede koers. In een klap zijn we multi miljonair.


Mong Cai. Nog maar net in Vietnam, we hebben eindelijk weer eens een terrasje, plukken we Barry uit Ierland van de weg. Hij is een uurtje na ons de grens overgefietst. Met zin drieen fietsen we even later naar Tra Co, een rustig plaatsje aan zee, 9 km van Mong Cai.


We komen terug van het eten en worden direct uitgenodigd voor de thee door een groep Vietnamezen. De gastvrijheid en openheid van de mensen is iets wat direct opvalt, mensen komen bij je zitten terwijl je aan het eten bent en bieden je overal thee aan. Thee drinken ze hier uit hele kleine kopjes, de thee is heel sterk. Met de hoeveelheid groene thee die in de theepot gaat doen wij een week.
Communicatie met deze groep mensen gaat moeizaam, ons Vietnamees is nog erg minimaal na een dag Vietnam. We vragen ons ook af of deze groep dronken is of dat deze lui wat andere maniertjes hebben.


Barry heeft Ben, rechts, op de markt ontmoet. Ben is een Vietnamees die een lange tijd in Amerika heeft gewoond. Samen met hem en de vrouwen van het hotel maken we briefjes die we voor het bestellen van eten kunnen gebruiken, over wat we wel en niet willen eten.


Tra Co Beach. Vissersboten voor de kust, de boten zitten vol met piepschuim, zodat ze altijd blijven drijven.


Tra Co is een echt vissersdorp. Veel mensen zijn bezig met de netten.


In dit restaurant geven we aan dat we graag brocoli en bonen willen eten. En het lukt, de groenten worden op de markt tegenover gehaald.


Wordt dit de opvolger van de opoefiets in Nederland? Hippe, lichte, snelle singlespeeds met terugtraprem in allerlei kleuren? In het zuiden van China hebben we deze fietsjes veel gezien in de grote steden. In Vietnam zijn ze alleen in Mong Cai, de grensplaats. Frog bikes kan de produktie alvast starten!


Zeven uur in de ochtend rijden we weg uit Tra Co. In Vietnam is de tijd een uur naar achteren gegaan ten opzichte van de Chinese tijd, dus het is hier een uur eerder licht. Eigenlijk verandert er niets, in China zaten we altijd rond 8 uur op de fiets. Het daglicht bepaalt ons ritme, niet de klok.


Slangenwijn in Vietnam, schijnt potentie verhogend te werken. Twee kilometer verderop trekt Annie haar conclusie: 'Ik vind het een mooie plek voor een slang.'


Niet alleen slangen gaan de wijn in, ook vogels, gecko's, boomschors en andere reptielen.


Ook in Vietnam worden we behandeld als beroemdheden.


Lekker, het eten wordt vers bereid voor ons.


Een regenbui en wat steenkolen vervoer levert weer flink wat poetswerk op: fietsen afspuiten, tassen onder de douche en ook de benen flink schrobben. De volgende dag denken we slim te zijn door een mooi rustig weggetje door de stad te fietsen. Rijden daar net weer kolenauto's en wordt de weg nat gehouden. Kunnen we weer opnieuw beginnen!


Op weg naar Cat Ba, nog een paar kilometer en dan kunnen we van deze drukke weg af.


Rustig fietsen over brede boulevards met mooie uitzicht op zee. We hebben nog steeds geen goede papieren kaart van Vietnam kunnen vinden, maar met google maps komen we een heel eind.


Ha Long Bay.


In China zijn we in twee maanden tijd maar weinig fietsers tegengekomen. Alleen een aantal Chinezen, een monnik uit Japan, een Zwitsers stel en natuurlijk de 'reunie' met Michael en Nora.In Vietnam komen we direct Barry tegen en op de boot naar Cat Ba Island Rachel en Dana uit Amerika. Na 3 jaar werken hebben ze twee weken vakantie en gaan ze effe een weekje fietsen in Vietnam. Voor hen is het onvoorstelbaar dat wij zo lang weg kunnen en dat de gemiddelde westerling 4 tot 6 weken vakantie per jaar heeft. Voor ons onvoorstelbaar dat Amerika het land is waar veel mensen hier in Azie van dromen.
's Avonds op het terras luisteren we mee met een Fransman die zijn hele verhaal even kwijt moet bij zijn buurman. Hij fietst met vrouw en kind van 3 alweer een jaar rond. Dankzij zijn luide praten weten we dat het fietsers zijn, want fietsers die niet fietsen zijn moeilijk te herkennen. Natuurlijk maken we ook nog even een praatje.


Uitzicht vanaf de boot op Cat Ba eiland.


Wonen op het water. In Nederland hebben we grachtenkakkers en hier zeekakkers.


Een sensatie op de fiets, de eerste meters op het eiland Cat Ba, totale stilte, geen lawaai van auto's en brommertjes en ook geen geruis van de wind!


Onderweg over Cat Ba eiland naar het dorp Cat Ba, het mooiste stukje fietsen in Vietnam tot nu toe.


De tandemfactor. Als er tandems beschikbaar zijn voor de verhuur, dan is het een toeristische plaats. Dit geldt voor Yangshuo in China, Cat Ba in Vietnam en bijvoorbeeld ook Terschelling in Nederland.


Ons eerste hotel in Cat Ba. Gebouwen zijn hier vaak smal en diep. Vanwege ruimte gebrek moet dat misschien hier, maar we zien het veel in Vietnam. Niet echt efficient, veel muren en weinig inhoud.
In Cat Ba gaan we een tijdje lekker niksen, daar hebben we nu de tijd voor. We hebben immers een visum voor 3 maanden. In China was het toch meer doorfietsen, een groot land en dan een visum voor 60 dagen is niet veel.
Inmiddels zitten we alweer in ons tweede hotel in Cat Ba. Het tweede hotel is net wat ruimer, vriendelijker, mooier uitzicht op de zee. Dat is prettig, want we willen hier een tijdje relaxen, nieuwe energie opdoen en de rest van de reis in grote lijnen plannen.